Chili!
Door: Steffen
Blijf op de hoogte en volg Steffen
15 November 2016 | Chili, Punta Arenas
Vanmorgen gezamenlijk met 2 australiers vanuit Ushuaia vertrokken. In een kleine (max 12 per.) waren we in 40 minuten in Puerto Navarino. Onderweg genoten van het uitzicht. De mooie eilanden, de vogels en zeehonden. Ik kan niet wachten op de boottocht van prt. Williams naar punta Arenas! Vanaf prt Navarino was het nog anderhalfuur in de auto op een “geasfalteerde” weg. Ben blij dat de vering het goed deed. Een van de Australiers (Tim) is een natuurkundige op Tasmanie dus hij kon mij vanuit de auto al leuke informatie geven over de flora en fauna op dit eiland, Isla Navarino.
In puerto Williams opzoek gegaan naar het goedkoopste hostel: “E Padrino”. Een aftans hostel dat perfect bij dit dorp past, Rommelig maar gastvrij. “Hola mi hijo, como estas? Sientate. Tomas pan. Quieres cafe? Aqui es como tu casa.” Het dorp verder wil graag een stad uitstralen, het is tenslotte de hoofdstad van deze profincie, maar je kan de rust voelen. Mijn enige doel om hier te zijn was om in het meest zuidelijk gelegen dorp te wereld te zijn. Zuidelijker dan Ushuaia en een plek waar minder backpackers zijn. Naar het schijnt is hier een wandeling van vier dagen, Dientes del Navarino. Die wilde ik in eerste instantie niet doen maar als er een ding is dat ik heb geleerd is het iets wel doen, als je er later spijt van kan krijgen. Dus ga ik morgen met mijn gehuurde tent een wandeltocht van vier dagen in de bergen ondernemen. De spanning ben ik bij schrijven weg aan het drinken goedkope met met goedkope wijn. Ik heb er zin in! Het schijnt een aardige puzzle te zijn maar gelukkigkwam ik de Aussies tegen en gaan we het gezamenlijk doen.
8-11 het avontuur
Bizar hoe vroeg ik vandaag weer wakker was. Half zeven. Gelukkig had ik een wekker gezet dus kon ik lekker blijven liggen. Om tien uur werd ik opgehaald en samen met (De)Lorean en Tim werden we bij het begin gedropt. Het eerste uur was best zwaar. Door het bos ruim een kilometer stijgen. Ik was wel blij met enige spierkracht en uithoudingsvermogen in m’n benen. Eenmaal uit het bos, bovenop een berg woei het enorm hard. Als je niet goed oplette en niet stevig genoeg stond werd je zo omver geblazen. Met tas en al! Vanaf hier was het geen pad meet dat we moesten volgen maar “landmarks” dus was het zoeken naar de juiste route. Vanaf de winderige berg werd het iets vlakker met om ons heen alleen maar mooie landschappen. Beneden in het dal waren drie (zwerf)honden aan het proberen een bever te vangen. Een halfuurtje later was er een ander meer waar ons eerste basiskamp was. Hier een goede plek vinden was ook niet al te makkelijk. Met name de wind en de natte grond maakte veel plekken ongeschikt. Na ruim drie kwartier hadden we de perfecte plek. Aan het water, minder wind en een haobbelige maar droge grond. Dus tent opzetten, jaloersmakende foto`s maken en een kampvuur!
Pfff... deze nacht gun je niemand. Ijskoud en door de wind hoor je vanalles en het ergste nog, bedenk je van alles.
9-11 Afzien
De dag begon goed. Met het zonnetje rustig ontbeten en alles ingepakt. Helemaal klaar voor dag twee. Na vijf minuten was ik al helemaal klaat met dag twee. Een stijle klim deed veel spieren pijn. Eenmaal boven liepen we door een sneeuwpas waar je af en toe tot aan je knieen in de sneeuw liep. De omgeving was weer fantastisch mooie bergen en mooi gelegen meren. Deze wandeling was zwaar door het vele stijgen en dalen met daarbij alleen maar op oneffen stenen lopen. Na ruim vier uur waren we bij onze slaapplek. Het was nog vroeg en aangezien het morgen een slechtere dag zal worden besloten we om door te wandelen. Vier kilimoter nog zwaar afzien. Weer omhoog en dan langs een vrezelijk winderige pas waar je omverwerd geblazen en moest oppassen waar je liep want bij een misstap kon je zo honderd meter lager liggen. Twee uur later waren we er. Weer een schitterend mooie plek. Mooi groen en een strakke heldere lucht met de zon. Ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo blij ben geweest dat we stopte, ik was kapot. Voor de nacht kreeg ik de warme jassen van Tim en het advies om mijn voeten in m’n backpack te doen. Dus zo lag ik met een thermo-shirt, thermo-trui 2 warme jassen een muts op en met mijn voeten in m’n tas lekker te slapen.
10-11 Afzien II
Wakker worden in de sneeuw dai is meestal wel leuk. Meestal ja... niet als je buiten in een tentje slaapt en “moet” wandelen. Een mooi groen landschap was binnen acht uur veranderd in een schitterend wit landschap. Helaas was de sneeuwstorm nog niet over dus was het wachten en wachten en wachten... in de tent... in m’n eentje... in de kou...
Het weer werd er niet beter op dus besloten we om toch maar op te breken en te gaan lopen. Gelukkig had ik genoeg energie want die paar stappen die we gister deden in de sneeuw vielen in het niets vergeleken met het klimmen en dalen en struilen door een 40cm dikke sneeuwlaag. Het niet zo fijne aan sneeuw is dat je niet kan zien wat er onder licht. Zoals stenen waar je dan net naast stapt, een stukje niks zodat je ineens wegzakt of een beekje waar je met beide voeten instapt. Ijskoud maar je moet nog wel twee uur verder lopen.
Een klein beetje beschut maar midden op de sneeuw toch maar de tent neergezet. Voeten in in de slaapzak mijn muts er overheen en eten koken in de tent. Het voordeel van sneeuw is dan weer wel dat je de tent niet uithoeft voor water. Je kan gewoon de sneeuw opwarmen. Al duurt dat wel lang en er zit niet zoveel water in sneeuw. Het duurde overigens anderhalfuur voordat mijn voeten (met name mijn tenen) warm waren. Al mijn kleren maar aangelaten dit keer, ik stonk toch al.
11-11 bier en wijn!!
Het was licht, ik had en koud en had honger dus ging ik mijn ontbijt maar vast maken, havermout met geroochte bananen, best te doen als je veel moet wandelen. Ik had totaal geen tijdsbezef, bleek het 6uur te zijn... nog even een uurtje liggen en daarna spullen inpakken. Om acht uur waren we aan de wandel. Het zal weer een lange en zware tocht worden door de sneeuw maar dat maakte mij vandaag niks uit aan het einde wachtte mij namelijk wijn, bier en een warme douche. Wodka als slaapmutsje is lekker maar het maakt je niet echt warm bij -5º c. Dus maar weer stuinen en klunnen door de sneeuw. Vlak, stijl omhoog, omlaag, het maakt dan allemaal niet meer uit. Het enige dat wel uitmaakt is dat je weer niet onder de sneeuw kan kijken. Dus ben ik weer tig keer weg gezakt en natuurlijk ook weer met mijn voet in een beekje gestapt, weer ijskoud. Helaas was het ditkeer aan het begin dus voelden ze voor 5uur bevroren. En net (na twee uur) toen mijn voeten een beetje aan de kou begonnen te wennen, stapte ik weer in het water (niet dezelfde, we liepen geen rondjes. Dus ik ben geen ezel) gelukkig nog maar drie uur (dacht ik). Wel weer verschikkelijk mooie vergezichten, pitoreske witte bergen en meren, gevaarlijke afdalingen en stevige klimroutes. Deze tocht had werkelijk alles. Zonder mijn Australische vrienden had ik het niet overleefd. Dan lag ik waarschijnlijk nog in mijn tent in de foetus houding mijzelf in slaap huilend en maar hopen op een redingsploeg.
Is zo’n trektocht iets voor mij? Nee, in iedergeval niet in deze omstandigheden.
Ga ik het nog een keer doen? Ja! De W-track in Torres del Paine. Gewoon omdat het moet, omdat iedereen dat doet!
12-11 auw
Spierpijn in mijn kuiten. Elke stap die ik zet is pijnlijk. Blijkt maar weer dat ik heb afgezien de afgelopen dagen maar nog steeds een overwinning voor mijzelf!
Vandaag een rustdag genomen. Gechild in het koffiehuisje en gewacht op de boot naar Punta Arenas. Die overigens ook wat opzich liet wachten. Het zuidamerikaanse vier uur vertrekken is hier ook gewoon zeven uur. Gelukkig had ik nog wifi ontvangst vanuit het koffiehuisje dus kon ik nog berichten sturen naar wat mensen.
Op de boot een (prive)semi-cama (ligstoel). Vergelijkbaar met eesrte klas vliegtuig. Helaas drie uur later vertrokken dus minder van de omgeving kunnen zien maar wat ik heb gezien was prachtig! Een ondergaande zon het het Beagle kanaal, schitterend!
13-11 Boten Ana is Yaghan
Ik zit op een boot, en ze vaart in chili maar niet in een sloot. Haar naam is geen Ana maar Yaghan en varen kan ze al jaren heel wat van.
Een super chille manier van reize. Je dobbert een beetje op het water, valt soms in slaap en kijkt wat naar buiten. Helaas valt het zicht in de ochtend wat tegen (mistig) al klaart het tegen de middag meestal wat op.
Op youtube zijn verschillende filmpjes over deze route te zien. Zoek maar op: la ruta del Yaghan. Dan kan je meegenieten.
Helaas klaarde het niet op. Bleef het mistig en regenachtig. Laat je dus vooral niet misleiden door het filmpje. Die is hoog zomer gemaakt en van Pnt. Arenas naar Prt. Williams, die schijnt meer overdag te varen. Het was wel een mooie aangelegenheid voor mij om m’n spaans wat verder op te halen. Zo weet ik van twee kinderen ( zes en acht jaar) hoe je Zombies vs Planos speelt. Van een student wat ik in pnt Arenas moet bezoeken en van de scheepsjongen wat ik verder in Patagonie moet zien.
En al was het mistig overdag, dat was het ’s avonds niet. En laat het nou precies vanavond zijn dat de volle maan op z’n grootst is. Werkelijk super mooi geweldig schitterend stralend op het water.
owh en feliz compleaños mama!! besos.
-
15 November 2016 - 16:50
Coby:
Nou stef, wat een avonturen.
Ik zal het vandaag doorvertellen.
Je haalt er wel alles uit he.
Prima blijven genieten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley