la primero semana

Ik heb nog geen idee hoe ik mijn verhalen ga omschrijven. Vooralsnog heb ik alles eerst met de hand geschreven en type ik het eigenlijk over. Sommige zijn voor jullie niet al te interessant om te lezen maar dat is slechts het begin. Omdat ik nu eenmaal al een verhaal op papier heb, gaan jullie dat maar lezen.

Zoals gezegd, weet ik nog niet hoe maar dit verhaal gaat per dagomschrijving.

1 en 2 November.
De heenreis.

Het was even wennen op schiphol. In m´n eentje uitzoeken waar ik heen moest, dat was lang geleden. De spanning was zichtbaar in mijn handen. De pints gingen er trillerig maar goed in! Eenmaal in het vliegtuig kwam ik naast een Argentijnse vrouw te zitten. Ik heb niks van het stijgen meegekregen want het was erg gezellig. Met nog een beetje handen en voetenwerk hadden we een leuk gesprek. Ik moet met name nog aan de snelheid waarop gesproken wordt wennen. Maar het was een goed begin. Ze was net 3 maanden bij haar zoon in wenen geweest, hij heeft daar een Argentijns restaurant maar hij wist niet hoe empenadas gemaakt werden, dus moest mama te hulp schieten. Voordat ik het wist waren we 3 uur verder...

15 uur verder zat ik in het vliegtuig naar Ushuaia. Meteen maar kennis gemaakt met een Oostenrijker en samen een slaapplek opgezocht. Het meest relaxte hostel waar ik in tijden ben geweest (maar waarschijnlijk er nog wel meer van ga tegen komen) “patagonia Pais”. De gastheer (ramon)praat zo relaxt en ontspannen Spaans dat het voor mij daar allemaal wat makkelijker te volgen was.
We hebben onze spullen weggezet en zijn de stad gaan verkennen. Een stempel in m´n paspoort halen! Ik mocht er eentje kiezen maar volgens mij zag de “stempelaar” dat ik dat moeilijk vond dus gaf hij ze alle vier maar!
Wat mooie foto´s gemaakt en daarna terug gegaan om te eten. Ja eten, die Oostenrijker koken, ik eten 

´s avonds het nachtleven bekeken.

3-11
Glazier Martial
Je bent er dus je gaat wat doen! Niks geen uitslapen. Met een kleine jetlek had ik aan 5 uurtjes slaap voldoende. Dus ging ik op voor m´n eerste hike. Volgens het Ramon was het niet zo ver, in 4 uur ben je heen en weer. Dat klopt, al is dat tot aan het begin. Ik had er dus al ruim 1,5 uur omhooglopen opzitten voordat ik aan de tocht naar het uitzichtpunt begon. Maar eerlijk is eerlijk, het was het allemaal waard. Een leuke semi-uitdagende wandeltocht die ik zelf een extra tintje spanning heb gegeven. Door een stukje offroad te gaan ben ik door de sneeuw omhoog geklommen over rotsen (met losliggende stentjes er op) voor een mooier uitzicht en naar wat ik dacht een andere weg naar el mirador. Helaas was dat niet zo wat betekende dat ik weer terug moest. De zelfde weg is natuurlijk niet leuk dus koos ik voor de andere kant van het gevaarte. “Het is mogelijk.” Was het eerste wat ik dacht. Dus met mijn rugtas stevig op mijn rug begon ik met afdalen. 2 meter later gingen er 3 gedachtes door m´n hoofd. 1. Pastboem, been gebroken, einde vakantie Steffen. 2. Patsboem, nek gebroken, mooi einde Steffen. Maar gelukkig had ik ook nog nummer die: concentratie en goed voelen waar je je voeten neerzet. Zelf nadat ik na 5 minuten (en tig opties verder) uiteindelijk voor de beste optie koos. Op de gladde stenen met zeker een hellen van 70 a 80 graden. Net op het moment dat ik er bijna was zette ik nog even een misstap waardoor er verschillende rotsblokken in beweging kwamen en naar beneden gleden. Gelukkig kon ik mij vast houden. “oke, op blijven letten, Steffen. Klein stukje nog. Yes je bent er”. Nu alleen nog 30 meten omlaag door/in de sneeuw, dat moet lukken. Klopt ook, al zakte ik wel diep in de dneeuw weg dus moest ik hier rennend doorheen.

Dat was ook eigenlijk wel het spannendste deel. Het uitzicht was mooi maar niet zo mooi als een plek waar ik op de terugweg langs liep. Daar had ik uitzicht op zowel het kanaal als op de gletjer. Terug naar hetdorp was ook een leuke en uitdagende wandeltocht. Niet zo zeer om te lezen maar wel om te doen. Veel van de bomen waren over het pad gevallenen ik moezt af en toe echt zoeken waar ik heen moest. Vooral als je dan een water tegen komt maar geen brug maar toch zeker weet dat je naar de overkant moet. Dus dan maar een stevige boom zoeken om over het water te “lopen”. Al met al een zeer enerverende dag waar het weer ook leuk meehielp. Ik was gewaarschuuwd dat het hier wisselvallig kan zijn maar dit is wel heel bijzonder om mee te maken. Ik vertrok met de zon, onderweg werd het koud, ging het regenen, daarna weer de zon, koud, zon, koud, sneeuw en daarna weer de warme zon.

4-11
Laguna Turquesa

Ik had al vernomen dat liften hier vrij makkelijk gaat. Wel wennen omdat voor een eerste keer te doen. Gelukkig was mijn “eerste keer” met 2 ervaringsdeskundigen. Het is inderdaad best simpel. Je steekt je duim op en wacht. De eerste 30 gaan vriendelijk aan je voorbij maar uiteindelijk stopt er wel iemand. Een aardige man werkend voor heineken maar hij had net zo goed gids kunnen zijn want hij liet ons nogwat (saaie) plekjes zien. Maarja het was gratis! Op naar het meer. Een leuke uitdagende klim die behoorlijk stijl omhoog ging. Eerst door het bos en later door de toendra. Het meer was zeker bijzonder. Echter lag het in een dal wat betekende dat er bergen omheen liggen. Dus dat betekend een beter uitzicht. Dus gingen we het hogerop zoeken. En het uitzicht loog er inderdaad niet om. Weer supervette foto´s kunnen maken en genoten van het uitzicht.

5-11
Ushuaia
Vandaag lekker niks gedaan. Het enige noemenswaardige is schoenen gekocht en een ijsje gegeten.

6-11
Parque national Tierra del Fuego.

Het liften ging me zo gemakkelijk af dat ik het vandaag gewoon weer gedaan heb.
Meteen de eerste was raak. Een vriendelijke gepensioneerde politieman bracht mij naar het NP. Aldaar wilde ik eigenlijk een route bovenlangs maken maar het was bewoorlijk mistig boven waardoor dat mij geen goed idee leek. Dus dan maar onderlangs. Alwaar het meest zuidelijk gelegen postkantoor (van Argentinie) licht. En daar kon ik weer een stempel halen, gedaan dus! Unidad postal de fin del mundo. De wandeling was vrij simpel en eigenlijk saai. Het gezelschap waar ik mee liep was dat echter niet. 2 vriendelijke (waarvan 1 leuke) Brassiliaanse dames. Ik ga hier niet te veel over in detail maar grote kans dat ik aan het eind van mijn reis nog even naar Sao Paolo heen en weer hop. Een slaap plek heb ik daar inmiddels...

Morgen naar CHILLI! Puerto Williams