Autonomiá? Mi Culo!!

Autonomiá? Mi Culo!!
Ditjes en datjes over mijn belevenissen in de provincie Santa Cruz.

Aaah.... zon, ja dat had ik nodig. Casper die zit daar, zoals ik had gehoord. Ja-ha want Santa Cruz, daar is het warm.
Na een busrit van ruim 20 uren kwam ik aan in Santa Cruz. Het was 7uur ´s ochtens en ik was helemaal gedesoriënteerd. Ik had het koud. Op internet maar gezocht naar een hostel en daar naartoe gegaan. Redelijk hostel koud water alleen, das minder. Dan maar niet douchen. Pff... achtuur, wat nu? De kaart van Santa Cruz bij de receptie vragen en op pad. Ja, lopend.
Met m´n jas aan! Na ruim 2 maanden weer.

Santa Cruz, eigenlijk niet zoveel aan. Leuk pleintje, aardige mensen. Dat is het zo wel een beetje. Even op de kaart kijken wat er te doen is. Heey, een jezus beeld, nou laat ik eens die kant op gaan lopen, misschien is daar wel wat. Onderweg inderdaad iets interessants gevonden PLAYSTATION!! helaas, waren de playstations, de dag ervoor kapot gegaan. Dan maar verder lopen. Bij het jezus beeld aangekomen, denk je ook, is dit het nou? Een marmeren beeldje op een rotonde. Naja, nog even door lopen en dan maar weer een andere weg terug nemen. ´T is toch nog vroeg. Op die andere weg terug vond ik nog een keer iets interessants, namelijk een PLAYSTATION lugar, waar ze werkende playstations hadden. Dit was vrij plezant voor mij. Ik heb mij hier dus plezierig vermaakt.
Na 2 uurtjes te hebben gespeeld en m´n strakke vierkante ogen te hebben gerekt en gestrekt, ging ik maar eventjes het internet op om te kijken of Casper al op mijn mailtje heeft gereageert. Dat had ie!! hij heeft zijn nummer gegeven en ik heb hem gebeld, tijd afgesproken en lekker bij gekletst.

Owhh... bijna vergeten, ´t is dat ik net weer even naar de titel keek.
Santa Cruz, is het rijkste gedeelde/provincie van Bolivia. Dit komt voornamelijk door de olie. Nou, vinden de Cruzeñas dat ze te veel geld in moeten leveren en dat ze daar te weinig voor terug krijgen. Daarom zijn overal elke dag wel ergens een groepje mensen bezig op de typische non-functionele Boliviaans/Peruaanse manier dit duidelijk te maken dat zij geschijden van Bolivia willen leven. Of te wel, autonomie. Die typische non-functionele manier van demonstreren is, met een groepje van rond de 15 tot 20 man overstraat gaan roepen en schreeuwen, zonder enig nut . Beetje zoals ik doelloos over straat loop.
Maar autonomia, doe het nou niet!! ik kan best begrijpen waarom maar wat heb je d´r aan? Je helpt dat arme Bolivia dan helemaal de grond in. En wat doe je met Petroleo en Blooming, plaatselijke voetbalclubs. Maakje voor hun een eigen competitie?
“Wie wordt er deze maand kampioen? zou het, net als drie maanden geleden, Blooming worden, of kan petroleo de titel net als de afgelopen 2 maanden prolongeren.” Daar is toch geen F*ck aan. Of dan heb je een nationaal voetbal team, Blooming en Petroleo hofleveranciers van het Crusaanse elftal, dat vannavond optreed tegen Argentinië. Dat kan toch niet!! Je begrijpt het al, autonomia, mi culo!! ze moeten echt eens ophouden.

Verder was het deze/vorrige week een protest week in heel Bolivia. Zo kwam Evo Morales (president) om de 5 minuten met een reclame spotje op tv. “Futbal es para todos los Bolivianos.” Je begrijpt het waarschijnlijk al, ze zijn hier niet blij met Blatter van de FIFA.
Om nu weer terug op de autonomia te komen, die stomme Bolivianen/Cruceñas hebben dan wél weer een demonstratie tegen de FIFA gehouden, omdat ze tegen zijn voorstel zijn. Dat is toch bezotte?! Santa Cruz ligt op 200m. Ik snap d´r niks meer van, wel als geheel Bolivia tegen zo´n voorstel demonstreren maar owee als je een Cruceña een Boliviaan noemt. Echt, mi Culo.
Jullie hebben van dit alles waarschijnlijk niks gemerkt wat het ging, zoals gewoonlijk op de non-funtionele Boliviaans/Peruaanse manier.

Om maar weer terug te komen over wat ik gedaan heb in Santa Cruz, niks... als of ik vakantie had. Helemaal niks... beetje gelopen, gehangen.
Echter weet ik nu wel waarom het zou koud was op de dag dat ik aankwam. De winter is namelijk begonnen in Santa Cruz. Er is daar één dag in het jaar waar het koud is, zelfs voor mij. En dat was, natuurlijk, precies die dag waarop ik aankwam. Verder heb ik de dagen die erop volgden wel in m´n korte broekje kunnen vertoefen, dat was wel weer fijn.

Na 5 dagen zo te hebben geluierd had ik het wel gezien en ging ik opweg naar de frontera ´Puerto Quijarro`. Iedergeval, dat was de bedoelling, waar het niet dat ik de laatste dag met Casper net iets te lang aan het playstationen was (had een killingspring) heb ik de trein naar dit dorpje gemist. Had hem kunnen halen maar ze sluiten de poort 5 minuten voordat de trein vertrekt en als je dan 4 minuten voor, aankomt, hebben ze de sleutel opeens niet meer. Gek heh?! Já, vond ik ook.
´gelukkig`, voor mij, was er ook een Boliviaantje dat te laat was. Ook voor haar hadden ze geen sleutel, dus ook geen trein. Gelukkig wist de agent dat de trein ergens anders nog langs kwam, vamos! En zo zat ik naast haar in de taxi, op naar het andere station. Daar optijd aangekomen. Kwam de trein daar aan, wij zijnen “STOP, we willen er in.” Gelukkig hadden we een goed gehumeurde conducteur, die ons zwaaiend voorbij reed. El carajo.
Dan maar weer naar het hostal (zo dacht ik)... zelfde taxi terug gepakt, eerst langs haar huis. Daar werd ik uitgenodigd voor een bak koffie. Ja, lekker!!
Sylvanna was haar naam, 20 jaartjes en woonde met haar broer in het huis. Het achterste gedeelte verhuurden ze. Zo was er een huurster, uit Colombia. Heel aardig en mooi meisje, 19 jaar en zwanger... daar schok ik wel, wat doe je hier dan? Vroeg ik. Het fijt dat zij Colombiaans was en haar kind een goede toekomst wil bieden, is zij naar Bolivia “gevlucht”, als Columbiaanse, kom je heel moeilijk in Spanje of Amerika. Als boliviaan, hoe gek genoeg ook, makkelijker. Ik schrok hier eigenlijk best wel van. De vader, tja.. die mist ze niet. Gelukkig was ze wel een van de rijkere Colombianen (denk ik) en was ze met de moeder van de vader van haar kind in Bolivia. Die geven dus wel om haar, gelukkig.

Nog een gelukje voor mij, jaha het zijn er veel. Is dat deze schoone Boliviaanse een extra bed vrij had waar ik in mocht slapen, zei het een matrasje naast haar op de grond. Maar was gratis. Ook kende zij mensen die bij een vliegtuig maatschappij werken en voor ons goedkope tickets konden regelen, zo ben ik voor de zelfde prijs, als de trein, naar Puerto Suàrez gevlogen (ook dicht bij de grens). Best gezellig dorpje.
In dit dorpje zat haar te rijke vriend, die iedereen campéon noemde en carambá (is Mexikaans) zei, als hem iets tegen zat. Aller aardigst. Hij heeft afgezien van mijn hostal alles betaald. De taxi, vraag ik hoeveel is het, nee is goed zegt ie. Ok prima leuk. Dan zegt ie, je bent niet in Puerto Suàrez geweest als je geen vis hebt gegeten. Zo heb ik daar, afgezien van de ceviche, de lekkerste vis tot nu toe in Latijns Amerika gegeten. Deze keer vroeg ik weer wat ik moest betalen. Zijn antwoord, je bent nu in Bolivia, doe niet zo gek.
Rond een uur of 5 vond ik het tijd worden voor een middagdutje. Om 8 uur werd ik wakker gemaakt door Negro, dat is zijn naam, om naar Corumbá te gaan. Naja, nog nooit van gehoort, prima. Geen taxi ging er heen, slecht 1 voor 200 B. “Vamos” zei hij, en daar gingen we. Wat bleek nou, Corumbá is Brasilië, zo was ik, nog een dag eerder dan geplant, in dit land. Hier heeft de taxi chauffeur ons van alles laten zien, het Pantanal (een rivier waar Corumbá aan ligt) het centrum e.d. Jij komt uit Nederland?! zei aller vriendelijkste Negro, dan moeten wij bier drinken. Prima, wij naar een restaurantje met z´n vieren (zei, hij, cauffeur en ik). Ooit wel eens Brasiliaans bier gedronken? Já, Brahma. Neeh! Zei hij Skoll, dát is pas bier. So Skoll it was.. ook maar even een soort kip besteld, overheerlijk, de lekkerste ooit ook weer. En ik heb veel kip gegeten. Hier gezellig gezeten. Tot een uurtje of 11 en toen maar weer naar Bolivia gegaan, anders waren we illegaal in het land. Ik heb maar niet gevraagd hoeveel ik moest betalen voor de taxi, aangezien hij mijn aanbod bij het biertje ook al had afgeslagen.
De volgende dag, als vroege vogels om 8uur opgestaan, om een WARME douche te nemen. En naar Brasilië te gaan. De vrolijke vriend ging mee tot aan het plaza van Corumbá, ook tot aan daar weer alles betaald. Adressen uitgewisseld en gedag gezecht.
Ik ging verder naar de policia federal voor een nieuw stempeltje in m´n paspoort. M´n busticket geregeld en...

jaaa, wat nog meer, ik zou nu graag kunnen doorschrijven. Maar helaas voor jullie zit ik in in een nieuw land en je weet het, nieuw land, nieuw bericht.

Chau!!

ps. In Santa Cruz kon ik voor het eerst eindelijk (na 6½ maand) een kaarsje branden.
Deze is voor ieder die ik ik lief heb...

zo, genoeg bijgepraat, morgen waarschijnlijk de rest!!



Stay tuned, to be continued...