Paceña

Het zit me ook niet echt mee, ik wil graag. Een verhaaldje op internet zetten maar komt er heel moeilijk uit. Ik had net een begin stukje, maar die computer was niet zo fijn, dus ik vragen om te wisselen, dat kon. Ik proberen de tekst naar mijn mail te versturen, was ik net te laat, m`n hele verhaal kwijt. WAAAAH… frustrerend.
Zielig, heh…

Naja, laat ik toch maar beginnen, en een beknopte samenvatting geven van de zeven zinnen die ik al geschreven had:
Bij de meest gettho busmaatschappij m`n ticket rechtstreeks naar La Paz geboekt. Prima, via Desaguadero en NIET langs Copacabana. Volgende dag op de terminal werdt mij verteld, dat ze de bus hadden overgeboekt en dat ik mete en andere bus moest, via Puno en dat ik daar een halfuur moest wachten. Naar. Maarja, het moest maar. “Beter was deze bus cama, anders was dar ff zeer relaxt!!”
…einde samenvatting…

7 uurtjes naar Puno. Ik weet nog wel de eerste keer, toen werd ik gek, nu slaap ik gewoon, conclussie, je raakt er aan gewend.
Was de bus nou zo snel of had de verkoper het in Cusco soms mis? Om 5 uur in Puno aangekomen, daar bleek dat ik een uur moest wachten, okee, dan een uur wachten. En in een typisch koude Bolivia-bus via Desaguadero op naar La Paz.
La Paz, Jesus wat een mooie stad is dat. Je noemt het geen wereld stad maar de ligging is gewoon zo mooi, dat het voor mij een wereldstad zou kunnen zijn, prachtig.
Het is de hoogste hoofdstad van de wereld en ligt op zo´n 3600m. in een vallei.
Daar boven op de berg (ha-hi-ha-ho) is het armere gedeelte met de kleine rode huisjes en beneden in de vallei heb je de consulaten, ambasades en de rijke.
Verder heb je in La Paz één grote weg genaamd, Avenida Santa Cruz. Aan deze weg zit alles. Alle zij straatjes met zoals gewoonlijk, een straat met alleen maar meubelmakers een straat met alleen maar lampenverkopers en een straat met alleen maar oud ijzer. Typisch Zuid-Amerikaans, je ziet het overal.

Jullie merken het waarschijnlijk wel, lastig verhaal maar ik zet door!!
Want wat heb ik gedaan zo al in dit stadje. In totaal ben ik er zes dagen geweest. In die vijf dagen heb ik lekker gelopen, gelopen in welke richting dan ook. Het is net als hardlopen, je begind een richting op, ziet een straatje en gaat daarin loopt er doorheen, ziet een volgend straatje en gaat daarin, zo heb ik de stad vier dagen een beetje verkend.
De vijfde dag, daarin heb ik echt iets gedaan. Vlak bij La Paz licht een weg naar Coroico, genaamd “Death Road” waarom, omdat op deze weg de meeste doden van de wereld zijn gevallen. Hij is nogsteeds begaanbaar voor autos, zij het busjes van de tour organisators, want je kan hem tegenwordig bereiden.
Tja... de death road dus, je kan hem beter “The Israeliën Death Road” noemen want overal waar we stopten zei de gids, daar is een israelier om gekomen en daar en daar, deze twee maanden geleden. Het viel eigenlijk wel mee, ken gevaarlijkere waar ik wel ben gevallen en misschien wel dood hat moeten zijn, daar weten de gene van twee jaar geleden in Zwitserland alles van, of niet Kikert? Maar mooi is het wel. Maarja, wat is mooi? Mooi zijn de Pyraneeën ook het wordt een beetje eentonigm oftewel tijd om door te gaan naar het laagland, om Casper op te zoeken. Hij zit namelijk in het (laten vertellen) altijd warme Santa Cruz.
Chao La Paz!! Nos vemos