Centro Juvenil Marcavalle
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Steffen
21 Mei 2007 | Peru, Cusco
Centro Juvenil Marcavalle
Het begon allemaal op maandag 18 december van het jaar 2006. Ik had net mijn 4 weken lange Spaanse les achter de rug, tijd voor het vrijwilligerswerk.
Mijn vrijwilligerswerk zou zijn in een jeugdgevangenis van jongens van 10 tot en met 20 jaar. Deze jongens zitten vast voor geweldmisdrijven, diefstal, verkrachting en moord. Toch was dit wat ik wilde doen. In een gevangenis met zo´n 70 “criminelen” werken.
Na, de donderdag ervoor er eerst hebben gekeken, stond ik er nu alleen. Aankloppen maar. De poort werd opengedaan en ik werd begroet door 70 kinderen die gelineerd opgesteld stonden. Uno, dos, tres… seitenta, ultimo. Daarna gingen ze hun eigen dingentjes doen, schoenen maken, in de tuin werken, kleren maken, Engels leren, voetballen, armbandjes maken en meubelmaken. Dit laatste ben ik ook gaan doen.in een tochtig en vochtig gebouwtje maken zij hun eigen meubels. Aangezien ik toch een jaar het vak meubelmaken heb gestudeerd, leek het me leuk om hier bij te gaan helpen.
Ze waren net bezig met het schaven van houd om er een bijl van te maken. Nou, perfect, dat was het enige waar ik een voldoende voor had, dus dat kon ik wel. (ja, er zit een tecniek/tactiek in het schaven van houd)
4 weken was ik ongeveer bezig met het meubelmaken. Tja… vier weken toen kwam ik er weer achter waarom ik was gestopt met die studie. In die vier weken heb ik er wel veel leren kennen, en durfen vragen waarom ze er zitten.
Tijdens het meubelmaken had ik ook (omdat mijn Spaans nog niet gevorderd was) mijn schrift met werkwoorden en andere handige woordjes van het Spaans naar Engels vertaald mee genomen. Dit was één van de jochies, Joel, opgevallen. Ik heb hier al eens over verteld, Joel was mijn eerste “mejor amigo” die ik Engelse les gaf.
Joel ging na dat ik hem net 2 maanden kende weg, naar huis. Ineens was ie verdwenen.
Afijn, na 4 weken meubelmaken had ik er dus genoeg van. En ging ik een beetje voetballen met de jongens. Het mogen dan wel kinderen zijn die in de gevangenis zitten (criminelen vind ik, ondaks wat ze gedaan hebben, een te groot woord) maar fisiek zijn ze nergens, beuk ze zo om ver. En aangezien ik dat doe en ik niet langzaam ben, vroeg de coach of ik met het voetbalteam mee wou doen. Nou, dat leek me hardstikke leuk, zaterdag ochtend om 8uur je bed uit om op tijd, half 9 bij het centrum te zijn om een voetbalwedstrijd te spelen.
het klinkt waarschijnlijk verwarrend voor jullie, want ze zitten toch in de gevangenis. Daar mogen ze toch niet uit?! Nou hebben “wij” bij het centrum een eigen voetbalveld. naja, trapveldje. Zitten er nou meer kuilen dan heuvels in, of anders om? Je zou het zo kunnen vergelijken met de “Amsterdamse waterleidingsduinen”. Op dit veldje woorden de wedstrijden gespeeld. Het zit hier in cusco ook heel anders in elkaar. Het is een competitie van 12 teams. Er zijn 3 schijdsrechters. En 1 veld. Om de 3 weken veranderen we van veld. Er worden 6 wedstrijden van 60 minuten gespeeld de scijdsrechters wisselen om de wedstrijd, fluiten en vlaggen. Ik hoop dat jullie het snappen, ik zelf niet echt meer. Het zei zo.
Maar wat gebeurd er als ze naar het andere veld moeten, dan moeten ze er toch uit? Klopt. Dat gebeurd ook. Er worden taxi´s aangehouden daar gaan 4 jongens en een begeleider/bewaker bij naar het andere veld te gaan. Om daar dan te gaan voetballen. Aangezien het seizoen bijna afgelopen was heb ik “slechts” 5 wedstrijden gespeeld, 3 assist gegeven en 1 doelpunt gemaakt. Ja, als rechtsbuiten tussen de Palomino, Jesus en Juanes zat de blonde Steffen Smit #7. (ja, ook 2 gele kaarten)
Na 2 en een halve maand als een soort kip zonder kop te hebben rondgelopen en iedereen heb leren kennen, wou ik wel wat meer doen dan alleen met ze praten en voetballen (wat wel goed voor m´n conditie was, hoogte training). Dus vroeg ik aan mijn baas, Juan Carlos, of ik Engelse les mocht gaan geven. Uiteraard kon dat, graag zelfs. De volgende week kwam ik daar helemaal voorbereid aan, klaar voor de les. Voor mij zaten 7 schoffies, die de Engelse taal wouden leren. Lastig, de ene kon het al een beetje, de ander nog niet, toch maar proberen.
Lastig, dat is inderdaad het beste woord. Aangezien ze mij al kenden dachten ze dat ze wel konden klooien in mijn les, nou laat ik veel toe maar mijn eerste les heb ik helaas moeten opgeven en ben ik rustig weggegaan. Toen ik het lokaal uitliep, kwam ik Juan Carlos tegen die mij vroeg hoe het ging. Slecht zei ik, heb het niet onder controle. En toen kwam er iets uit zijn mond wat mij verbaasde, de altijd zo vriendelijke Juan werdt boos. Wel heel knap boos. Hij speelde het zo goed dat je wist dat hij boos was, dat hij dat ook meende maar ook dat hij daarna weer gewoon verder kon, zonder boos te blijven.
Dit heeft mij enorm geholpen, ze hebben alle 7 hun verontschuldigingen aangeboden (ik heb ze ook geaccepteerd) en zijn weer de klas in gegaan. Ik ben toen niet verder met de les gegaan maar heb met ze gepraat over Nederland en blowen en andere mannen dingen. Zij hebben nog maals hun verontschuldigingen aangeboden en zeiden dat ze morgen “braaf” zouden zijn. En vanaf toen, liep het echt als een trein. Het was echt zo leuk om ze les te geven, tuurlijk waren ze niet altijd even “braaf”, het blijven 7 jongens in 1 klas. Maar les geven, wat een mooi vak is dat, het staat al op m´n weblog maar nog een keer kan geen kwaat.
Je leert ze iets, bijvoorbeeld de getallen;
como escribir como decir
1 = one
2 = two
3 = three
Heel grappig, bij elk woord dat je ze in het Engels leerd (schrijven) willen ze ook graag dat ze er achter zet hoe je het moet uitspreken. Dit is best lastig want je schrijft de uitspraak in het Spaans er achter. Ook zoals hier onder met het alfabet, en hierboven met de getallen.
A = e U = dju
B = bi W = dabbel dju
C = ci X = eks
D = di Y = way
E = i Z = set
Dat is toch lastiger dan het lijkt maar daardoor is de uitdaging juist groter. Zodoende ben ik er achter gekomen dat ik “Meester” Steffen wil worden.
Nu zo´n 3 maanden later ben ik er 3 en een halve week tussen uitgeweest. Lekker naar het strand, zoals jullie hebben kunnen lezen. En ben ik sinds donderdag weder gekeerd in Cusco.
Vrijdag onverwachts weer aangeklopt bij het centrum iedereen verbaasd em blij om me terug te zien, dat was echt mooi, leuk en tja, mooi. Geen woorden voor, zo mooi. Er stond ook een voetbalwedstrijd op het progamma, meteen aan meegedaan natuurlijk, 1-1 geworden.
Ook komt er 1 keer per week een school langs om te kijken hoe het is in het centrum, dan wordt er uitgelegt hoe en wat er gebeurd in het centrum, en vertellen een paar jongens hoe hun belevenissen zijn daar. Deze vrijdag kwam er een school langs met een ex jongen die vast zat, Joel. Dat was echt leuk om te zien. Helemaal trots, netjes in z´n school uniform met een blij gezicht. Ook dit was mooi om te zien dat hij goed terrecht is gekomen.
Wat de jongens zeggen over het centrum is dat ze het best goed daar hebben, ze krijgen te eten, krijgen les in een bepaalde vak en hebben een dak boven hun hoofd. Dit klinkt allemaal rosegeur en manenschijn maar dat is niet wat ze zeggen want, hoe goed ze het ook hebben, thuis (buiten het centrum) is het altijd beter.
Zo is het er een beetje op mijn project aan toe gegaan. Daar alleen al heb ik 80 vrienden gekregen en heb ik een hele leuke tijd met ze gehad. Ik ben er nog tot woensdag ongeveer en dan ga ik echt weg, opweg naar La Paz, Bolivia.
Het begon allemaal op maandag 18 december van het jaar 2006. Ik had net mijn 4 weken lange Spaanse les achter de rug, tijd voor het vrijwilligerswerk.
Mijn vrijwilligerswerk zou zijn in een jeugdgevangenis van jongens van 10 tot en met 20 jaar. Deze jongens zitten vast voor geweldmisdrijven, diefstal, verkrachting en moord. Toch was dit wat ik wilde doen. In een gevangenis met zo´n 70 “criminelen” werken.
Na, de donderdag ervoor er eerst hebben gekeken, stond ik er nu alleen. Aankloppen maar. De poort werd opengedaan en ik werd begroet door 70 kinderen die gelineerd opgesteld stonden. Uno, dos, tres… seitenta, ultimo. Daarna gingen ze hun eigen dingentjes doen, schoenen maken, in de tuin werken, kleren maken, Engels leren, voetballen, armbandjes maken en meubelmaken. Dit laatste ben ik ook gaan doen.in een tochtig en vochtig gebouwtje maken zij hun eigen meubels. Aangezien ik toch een jaar het vak meubelmaken heb gestudeerd, leek het me leuk om hier bij te gaan helpen.
Ze waren net bezig met het schaven van houd om er een bijl van te maken. Nou, perfect, dat was het enige waar ik een voldoende voor had, dus dat kon ik wel. (ja, er zit een tecniek/tactiek in het schaven van houd)
4 weken was ik ongeveer bezig met het meubelmaken. Tja… vier weken toen kwam ik er weer achter waarom ik was gestopt met die studie. In die vier weken heb ik er wel veel leren kennen, en durfen vragen waarom ze er zitten.
Tijdens het meubelmaken had ik ook (omdat mijn Spaans nog niet gevorderd was) mijn schrift met werkwoorden en andere handige woordjes van het Spaans naar Engels vertaald mee genomen. Dit was één van de jochies, Joel, opgevallen. Ik heb hier al eens over verteld, Joel was mijn eerste “mejor amigo” die ik Engelse les gaf.
Joel ging na dat ik hem net 2 maanden kende weg, naar huis. Ineens was ie verdwenen.
Afijn, na 4 weken meubelmaken had ik er dus genoeg van. En ging ik een beetje voetballen met de jongens. Het mogen dan wel kinderen zijn die in de gevangenis zitten (criminelen vind ik, ondaks wat ze gedaan hebben, een te groot woord) maar fisiek zijn ze nergens, beuk ze zo om ver. En aangezien ik dat doe en ik niet langzaam ben, vroeg de coach of ik met het voetbalteam mee wou doen. Nou, dat leek me hardstikke leuk, zaterdag ochtend om 8uur je bed uit om op tijd, half 9 bij het centrum te zijn om een voetbalwedstrijd te spelen.
het klinkt waarschijnlijk verwarrend voor jullie, want ze zitten toch in de gevangenis. Daar mogen ze toch niet uit?! Nou hebben “wij” bij het centrum een eigen voetbalveld. naja, trapveldje. Zitten er nou meer kuilen dan heuvels in, of anders om? Je zou het zo kunnen vergelijken met de “Amsterdamse waterleidingsduinen”. Op dit veldje woorden de wedstrijden gespeeld. Het zit hier in cusco ook heel anders in elkaar. Het is een competitie van 12 teams. Er zijn 3 schijdsrechters. En 1 veld. Om de 3 weken veranderen we van veld. Er worden 6 wedstrijden van 60 minuten gespeeld de scijdsrechters wisselen om de wedstrijd, fluiten en vlaggen. Ik hoop dat jullie het snappen, ik zelf niet echt meer. Het zei zo.
Maar wat gebeurd er als ze naar het andere veld moeten, dan moeten ze er toch uit? Klopt. Dat gebeurd ook. Er worden taxi´s aangehouden daar gaan 4 jongens en een begeleider/bewaker bij naar het andere veld te gaan. Om daar dan te gaan voetballen. Aangezien het seizoen bijna afgelopen was heb ik “slechts” 5 wedstrijden gespeeld, 3 assist gegeven en 1 doelpunt gemaakt. Ja, als rechtsbuiten tussen de Palomino, Jesus en Juanes zat de blonde Steffen Smit #7. (ja, ook 2 gele kaarten)
Na 2 en een halve maand als een soort kip zonder kop te hebben rondgelopen en iedereen heb leren kennen, wou ik wel wat meer doen dan alleen met ze praten en voetballen (wat wel goed voor m´n conditie was, hoogte training). Dus vroeg ik aan mijn baas, Juan Carlos, of ik Engelse les mocht gaan geven. Uiteraard kon dat, graag zelfs. De volgende week kwam ik daar helemaal voorbereid aan, klaar voor de les. Voor mij zaten 7 schoffies, die de Engelse taal wouden leren. Lastig, de ene kon het al een beetje, de ander nog niet, toch maar proberen.
Lastig, dat is inderdaad het beste woord. Aangezien ze mij al kenden dachten ze dat ze wel konden klooien in mijn les, nou laat ik veel toe maar mijn eerste les heb ik helaas moeten opgeven en ben ik rustig weggegaan. Toen ik het lokaal uitliep, kwam ik Juan Carlos tegen die mij vroeg hoe het ging. Slecht zei ik, heb het niet onder controle. En toen kwam er iets uit zijn mond wat mij verbaasde, de altijd zo vriendelijke Juan werdt boos. Wel heel knap boos. Hij speelde het zo goed dat je wist dat hij boos was, dat hij dat ook meende maar ook dat hij daarna weer gewoon verder kon, zonder boos te blijven.
Dit heeft mij enorm geholpen, ze hebben alle 7 hun verontschuldigingen aangeboden (ik heb ze ook geaccepteerd) en zijn weer de klas in gegaan. Ik ben toen niet verder met de les gegaan maar heb met ze gepraat over Nederland en blowen en andere mannen dingen. Zij hebben nog maals hun verontschuldigingen aangeboden en zeiden dat ze morgen “braaf” zouden zijn. En vanaf toen, liep het echt als een trein. Het was echt zo leuk om ze les te geven, tuurlijk waren ze niet altijd even “braaf”, het blijven 7 jongens in 1 klas. Maar les geven, wat een mooi vak is dat, het staat al op m´n weblog maar nog een keer kan geen kwaat.
Je leert ze iets, bijvoorbeeld de getallen;
como escribir como decir
1 = one
2 = two
3 = three
Heel grappig, bij elk woord dat je ze in het Engels leerd (schrijven) willen ze ook graag dat ze er achter zet hoe je het moet uitspreken. Dit is best lastig want je schrijft de uitspraak in het Spaans er achter. Ook zoals hier onder met het alfabet, en hierboven met de getallen.
A = e U = dju
B = bi W = dabbel dju
C = ci X = eks
D = di Y = way
E = i Z = set
Dat is toch lastiger dan het lijkt maar daardoor is de uitdaging juist groter. Zodoende ben ik er achter gekomen dat ik “Meester” Steffen wil worden.
Nu zo´n 3 maanden later ben ik er 3 en een halve week tussen uitgeweest. Lekker naar het strand, zoals jullie hebben kunnen lezen. En ben ik sinds donderdag weder gekeerd in Cusco.
Vrijdag onverwachts weer aangeklopt bij het centrum iedereen verbaasd em blij om me terug te zien, dat was echt mooi, leuk en tja, mooi. Geen woorden voor, zo mooi. Er stond ook een voetbalwedstrijd op het progamma, meteen aan meegedaan natuurlijk, 1-1 geworden.
Ook komt er 1 keer per week een school langs om te kijken hoe het is in het centrum, dan wordt er uitgelegt hoe en wat er gebeurd in het centrum, en vertellen een paar jongens hoe hun belevenissen zijn daar. Deze vrijdag kwam er een school langs met een ex jongen die vast zat, Joel. Dat was echt leuk om te zien. Helemaal trots, netjes in z´n school uniform met een blij gezicht. Ook dit was mooi om te zien dat hij goed terrecht is gekomen.
Wat de jongens zeggen over het centrum is dat ze het best goed daar hebben, ze krijgen te eten, krijgen les in een bepaalde vak en hebben een dak boven hun hoofd. Dit klinkt allemaal rosegeur en manenschijn maar dat is niet wat ze zeggen want, hoe goed ze het ook hebben, thuis (buiten het centrum) is het altijd beter.
Zo is het er een beetje op mijn project aan toe gegaan. Daar alleen al heb ik 80 vrienden gekregen en heb ik een hele leuke tijd met ze gehad. Ik ben er nog tot woensdag ongeveer en dan ga ik echt weg, opweg naar La Paz, Bolivia.
-
21 Mei 2007 - 10:46
Coby:
Wat een leuk stukje heb je geschreven en nu begrijp ik het een beetje. -
21 Mei 2007 - 12:58
CaspAr:
hee man wat een goed stuk!! ik wou dat ik zoeiets geschreven had haha ;) veel plezier in Bolivia (BOLIVIAAAAA) ouwe en in NL staat het bier te wachten ;) -
21 Mei 2007 - 19:39
Robertooo:
Reis ze, we missen je, grote Steffen!! Nederland bevalt trouwens:) Maar Cusco wordt toch ook door mij wel een heel klein beetje gemist. Laat de bolivianen je er niet onder krijgen. Kijk uit en bijt van je af. Want het zijn net ratten :P En ze stinken!
besos roberto -
21 Mei 2007 - 21:26
Jeichina:
Leuk te lezen, Steffen. Bij het afscheid zal je nog wel de nodige "traan" moeten laten?????
Daan vertrekt morgenochtend vroeg naar Peru, maar ik begreep dat je hem net mist. Geniet van je reis. Tot ergens in juli.
Groetjes -
23 Mei 2007 - 18:51
Jeannette (mama Ewou:
Hoi Steffen, fantastisch verhaal. Wat zul jij veel meegemaakt hebben. leuk dat je meester wil worden. Als ik je (als juf) ergens mee kan helpen, dan kom je maar langs.
Nog een fijne tijd daar en tot horens
Groetjes Ewout, Jeannette en Ad
-
25 Mei 2007 - 12:24
Nita Uit Nieuwkoop:
Ha die steffen,
Wat leuk dat ik via je moeder op de hoogte ben gebracht van je reilen en zeilen daar in Peru. Het is heel leuk om te lezen dat je je daar zo goed op je plaats voelt. En bij terugkomst meester Steffen worden, ach it runs in the family denk ik dan maar zo. Hartstikke leuk. Nog een heel goede tijd daar en de groeten van ons allen uit Nieuwkoop.
liefs
Nita -
25 Mei 2007 - 19:58
Jan Zöllner:
Stef,
Je hebt ongekende kwaliteiten.Niet van je vader,die heeft het over kikkers en larven van de geelgerande watertor.
Het verbaast mij dat je deze keer niet over meisjes schrijft.
Geniet nog even aldaar.
Groetjes Jan -
28 Mei 2007 - 12:54
Mariet Custers:
Nou Steffen, wat een ervaringen. Om jaloers op te zijn. Als je weer terug bent zal het wel erg wennen zijn denk ik. Nog een hele fijne tijd daar!
groetjes
Mariet -
03 Juni 2007 - 16:48
Coby:
Wat een snoepies op de foto's -
03 Juni 2007 - 19:09
Marion.moederMaarten:
Hey Steffen, echt heel leuk om je verhaal te lezen. Ik heb van Coby de tip gekregen. Dat doe je goed daar aan de andere kant van de Atlantic. Om met de woorden van oma Bezem te spreken: Goh wat zal die jongen een ervaring opdoen!
Ik wens je nog een fijne tijd bij het rondreizen.
Groet, Marion -
04 Juni 2007 - 13:54
Lonny.claus@wolffhar:
Hoi Stef, kan nu wel weer na het kijken afsluiten, maar dan weet je nog niet dat ik je volg.. Super, je schrijft zoals je vertelt... Heerlijk om te weten dat het goed tot geweldig met je gaat.. Je ziet er fantastisch uit, dus genieten doe je zeker. Beloof je, deze week mail ik je uitvoeriger, doe dit tussen mijn werk door waar het druk en veel is.
Heb het goed, tot gauw Groeten van Lonny en de rest.. -
11 Juli 2007 - 13:40
Lonny:
Hoi Stef, op de valreep, zoals gewoonlijk (sorry).. Sta op punt naar huis te gaan, Coby zit naast mij, de vakantie is aangebroken en ik baal .. jij komt terug en wij zijn dan weg... Goed, wens je heel veel plezier en goeds de laatste 16 dagen en een goede reis 'home'-waarts. Vind het geweldig wat je tot nu toe beleefd heb, lees je verhalen met zóóó'veel plezier, maar vind het super dat je straks weer in het land bent.. Dag, liefs Lonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
